ทุกครั้งที่เจ้าแมวเหมียวกระโดดขึ้นมาบนโต๊ะ ไม่นานเกินรอผมจะต้องจับมันลงไปข้างล่างเพราะความซนและความขี้อ้อนของมันที่ทำให้ผมทำอะไรได้ไม่สะดวกนัก
อย่าเข้าใจผิดว่าผมเลี้ยงแมว เพราะตั้งแต่จำความได้ สัตว์ประเภทเดียวที่อยู่คู่กับตระกูลล้อมเขตมาอย่างยาวนานมีเพียง 'หมา' เท่านั้น ส่วนเจ้าแมวตัวนี้เป็นลูกแมวจรจัดที่อยู่หลังร้านของพี่สาว และเป็นแมวตัวเดียวในบรรดาหมู่แมวจรจัดหลังร้านทั้งหลายที่ไม่วิ่งวงแตกเมื่อเห็นคน หนำซ้ำยังเดินเข้ามาหาและออเซาะให้ได้เห็นใจ
เสียงร้องเหมียวๆ เหมือนเรียกร้องความสนใจ พอหันไปถามว่า 'อะไร' ก็หยุดร้องเสียพักหนึ่ง เหมือนกับเจ้าเหมียวมันต้องการแสดงถึงการมีตัวตนของมันอยู่ ประมาณว่า 'หันมามองฉันบ้างสิ ฉันอยู่ตรงนี้' และพอมันกระโดดขึ้นมาคลอเคลียก็อดไม่ได้ที่จะจับมันลงไปไว้ข้างล่างเช่นเคย แรกๆ ก็รู้สึกดีที่มีใครมาเห็นคุณค่าให้ความสำคัญกับความรู้สึกของเราแม้จะเป็นแค่เเมวก็เถอะ แต่นานเข้า ถี่ขึ้นก็เกิดความรำคาญ จับมันโยนออกไปบ้าง ทำทุกวิธีไม่ให้มันเข้ามาสร้างความรำคาญ จนสุดท้ายเจ้าเหมียวเหมือนจำยอมและรู้ถึงคุณค่าของตัวเอง เลยค่อยๆ หายไป ไม่มาให้เห็นอีก รู้สึกตัวว่าจะไม่ได้เจออีกแล้วก็ตอนที่ชะเง้อหาเจ้าเหมียวเวลาอยู่คนเดียว และมีเพียงความว่างเปล่าเดินมานั่งเป็นเพื่อน
ผมไม่รู้ว่าเจ้าเหมียวหายไปไหน แม้เจ้าเหมียวจะไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต แต่การหายไปก็สะกิดใจให้นึกถึงคนในอดีตคนหนึ่งขึ้นมาเหมือนกัน
บ่อยครั้งที่คนเราเฉยเมยและไม่เห็นค่าของสิ่งที่มีอยู่ จวบจนวันหนึ่งต้องสูญเสียมันไป
เรากลับเรียกร้องและโหยหาสิ่งนั้นกลับมา
จากเคยมีอยู่กลายเป็นไม่มี ทุกอย่างอาจเป็นไปตามเงื่อนไขของเวลาที่เดินอยู่บนความรู้สึก
เราไม่เคยนึกมองย้อนกลับว่า ถ้าเราเป็นคนที่ถูกทิ้งขว้าง ใจเราจะเป็นอย่างไร
คนเรามักจะมักง่ายกับความรู้สึกของคนที่เราไม่ได้รัก
และทุ่มเททั้งชีวิตให้กับคนที่เรารัก
ใจเขาใจเรา คติโบราณว่าไว้แบบนี้
หรือต้องรอรู้สึกตัวอีกทีเมื่อสายเกินไป
จนเรียกคืนอะไรกลับมาไม่ได้
เหมือนกับที่ไม่รู้ว่า...เจ้าเหมียวหายไปไหน
