ตุ๊กตาหมีสีดำ

ตุ๊กตาหมีสีดำ – วิภพ ล้อมเขต

เสียงเพลงในผับยังคงดังกระแทกหู แต่เสียงของหญิงสาวข้างกายกลับดังมากกว่า
เมื่อหันไปมอง ภาพแรกที่พบเจอ คือภาพสร้อยคอของเธอที่ขาดออกจากกัน ในขณะที่สายตาเธอกำลังจ้องมองลงบนพื้นซึ่งถูกความมืดปกคลุม

“สร้อย...”

เธอพูดออกมาเพียงคำเดียวสั้นๆ แต่น้ำเสียงกลับสื่อถึงความรู้สึกได้เป็นอย่างดีว่าเธอรู้สึกอย่างไร และแน่นอนว่าเธอคงมองไม่เห็นว่าชิ้นส่วนที่เหลือของสร้อยกระเด็นกระดอนไปทางไหน

ห่างจากเธอไปไม่ไกล หญิงสาวอีกคนที่เป็นต้นเหตุกำลังยืนมองเธอด้วยสายตาที่ไม่ต่างกัน

ผมรีบก้มลงเก็บสร้อย พยายามควานหาทุกอย่างที่คิดว่าเป็นส่วนหนึ่งของสร้อย หญิงสาวข้างกายก้มลงตามมาติดๆ ท่าทีของเธอไม่ต่างอะไรไปจากผม
“ขอโทษคะ” หญิงสาวต้นเหตุเอ่ยออกมาพร้อมกับยกมือไหว้ น้ำเสียงและแววตาของเธอเหมือนเป็นฝาแฝดของความรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรครับ”

ผมรีบออกตัวรับ เพราะรู้ว่าหญิงสาวข้างกายยังไม่อยู่ในอารมณ์จะรับฟังคำพูดใดๆ ในช่วงเวลาที่ในมือของผมกำชิ้นส่วนบางส่วนของสร้อยอยู่

“ขอโทษจริงๆ นะคะ ไม่ได้ตั้งใจเลยค่ะ” หญิงสาวต้นเหตุเน้นย้ำอีกครั้ง เพราะเธอเองก็คงไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้

ผมยืนคั่นกลางระหว่างคนที่สูญเสียและคนที่ทำให้สูญเสีย แต่เมื่อท่าทีของหญิงสาวข้างกายผมเริ่มผ่อนคลาย ทุกอย่างจึงดูผ่อนปรน จนเมื่อเห็นว่าคำขอโทษได้รับการยอมรับ เธอก็ขอตัวเดินจากเราสองคนออกไป

“เสียดายจังเลย...เพิ่งซื้อมาเองนะเนี่ย”

ผมมองดูสร้อยของเธอซึ่งไม่อยู่ในสภาพที่เรียกว่าสร้อยได้เลยสักนิด ก่อนที่เธอจะหยิบชิ้นส่วนที่เหลือของสร้อยซึ่งติดอยู่ตรงคอยื่นมาให้ผม

“เก็บไว้ก็คงใช้ไม่ได้แล้วล่ะ คุณทิ้งไปเลยก็ได้นะ”

แล้วค่ำคืนนั้นของเราสองคนก็จบลง โดยที่เธอไม่มีสร้อยของเธอกลับบ้านเหมือนทุกวันที่เคยเป็น

เมื่อพระอาทิตย์มาแทนที่พระจันทร์ ผมพลิกตัวลืมตาตื่นในตอนเช้าเพราะเสียงปลุกจากนาฬิกาไขลาน รู้สึกเจ็บที่หน้าอกด้านซ้ายคล้ายกำลังทับอะไรบางอย่าง
พอพลิกตัวกลับมาได้จึงเอามือล้วงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เมื่อแบมือออก มีตุ๊กตาหมีสีดำอยู่ในมือผม ในช่วงเวลาเดียวกับที่ลมหนาวยามเช้าได้พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง

เช้านี้หนาวจังเลย แล้วตุ๊กตาหมีสีดำตัวนี้มาได้อย่างไร

ยิ่งนึกย้อนกลับไปเมื่อคืนแลกกับภาพเหตุการณ์ที่ทำให้ตุ๊กตาหมีสีดำตัวนี้มาอยู่กับผม ฤทธิ์ของแอลกอฮอลด์ที่ยังคงคั่งค้างก็ส่งผลให้เกิดอาการปวดหัว
“เก็บไว้ก็คงใช้ไม่ได้แล้วล่ะ คุณทิ้งไปเลยก็ได้นะ”

จะทิ้งไปอย่างที่เธอบอก ถ้าเกิดมันมีหัวใจ ตุ๊กตาหมีสีดำก็คงเสียใจ อีกอย่างอะไรที่เป็นของของเธอ ถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่ค่อยอยากทิ้งมันไปเท่าไรนัก
ไม่ใช่ว่างกหรือเสียดายแทนเธอ หากเพียงแต่ผมรู้สึกว่า ถ้าเลือกได้ผมก็ไม่อยากที่จะทิ้งอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเธอไปก็เท่านั้น

ผมวางตุ๊กตาหมีสีดำพร้อมชิ้นส่วนของสร้อยส่วนอื่นๆ ไว้บนหมอนที่หนุนนอน ลุกขึ้นเดินไปนั่งที่บาร์เล็กๆ ของตัวเองริมหน้าต่าง เปิดเพลง A Beautiful Mess ของ Jason Mraz

เปล่า...ผมไม่ได้ต้องการจะดื่มอะไร หากเพียงแค่ต้องการมานั่งผ่อนคลายสายตารับลมหนาวในยามเช้าที่มาเยือนอย่างเป็นทางการ พร้อมเสียงเพลงเพราะๆ สักเพลงหนึ่ง

ลมหนาวเวียนวนกลับมาอีกครั้ง ผมก็ยังเหมือนเดิม ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าหรือไปจากจุดเดิมที่ฝังลึกอยู่ในความรู้สึก

เสียงโมบายข้างหน้าต่างส่งเสียงกังวานคั่นจังหวะมากกว่าทุกวันที่สายลมเคยพัดผ่าน จะว่าทุกข์มันก็ทุกข์ จะว่าสุขมันก็สุข จะว่าไปก็เหมือนได้แต่อนุญาตให้ตัวเองได้หลอกตัวเองไปวันๆ ว่าเราพอใจในความเป็นไปของตัวเราเองที่เป็นอยู่ในตอนนี้

เมื่อยอมรับแล้วก็อย่าไปเรียกร้องอะไร ผมนึกถึงถ้อยคำนี้ของผู้ใหญ่คนหนึ่งที่นับถือ ในช่วงเวลาที่มองดูภาพถ่ายของคนในอดีตบางคนที่ส่งข้ามน้ำข้ามทะเลมาให้จากอีกทวีปหนึ่ง ซึ่งเริ่มลางเลือนไปตามกาลเวลา ไม่ต่างอะไรกันนักกับภาพถ่ายของเราสองคนที่ผมมี

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ซีดหรือเลือนหายไปมากนัก แต่ทุกอย่างมันก็ไม่เหมือนเดิม

ใช่...มันไม่เหมือนเดิมมา 3 ปี แล้ว มีเพียงผมฝ่ายเดียวเท่านั้นที่ยังคิดว่าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมมาตลอด

เมื่อความจริงเข้ามาโอบกอด ผมจึงหลุดออกมาจากการย่ำเท้าอยู่บนรอยอดีต หยิบตุ๊กตาหมีสีดำและชิ้นส่วนของสร้อยเส้นอื่นๆ ขึ้นมาพร้อมความรู้สึกที่ว่า ผมน่าจะซ่อมมันให้เธอได้

ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้ที่ค่อนข้างออกไปทางงานฝีมือ พอต้องลงมือทำเข้าจริงก็ได้แต่เงอะๆ งะๆ ก็ด้วยนิสัยที่เป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยใส่ใจในรายละเอียดอะไรเล็กๆ น้อยๆ โดยเฉพาะเครื่องประดับของผู้หญิง อย่างเวลาที่ใครให้ผมตัดสินใจเลือกเครื่องประดับให้ ผมก็มักจะเลือกได้แต่ชิ้นที่เธอหรือเขาคนนั้นไม่ชอบทุกที

และตอนนี้ก็เช่นเดียวกัน ด้วยความที่ไม่รู้และไม่เคยได้สัมผัสสร้อยแบบนี้มาก่อน ผมจึงได้แต่ลองสลับตำแหน่งในแต่ละส่วนของสร้อยไปมา ผิดบ้างถูกบ้างก็ว่ากันไป และก็เป็นเพราะโชคดีที่ห่วงคล้องสร้อยยังคงอยู่ แต่เพื่อความแน่ใจจึงลองโทรถามเพื่อนดูว่าที่ผมทำไปนั้น มันถูกหรือเปล่า

“มันมี 3 ส่วนวะ มีตุ๊กตาหมีสีดำ ส่วนที่เป็นหลายเส้นห้อยรวมกัน แล้วก็สร้อย” ผมอธิบายให้เพื่อนฟังเพื่อให้เพื่อนนึกภาพออกมากที่สุด

“เข้าใจละ...เอางี้ทำตามที่บอกนะ เริ่มจากฯลฯ”

สุดท้ายผมจึงสามารถต่อตุ๊กตาหมีสีดำให้กลับมาเป็นสร้อยของเธอได้ดังเดิม หลังจากซ่อมเสร็จลองเอามาสวมดูก็ตลกตัวเอง เพราะนอกจากจะเป็นครั้งแรกที่ได้สวมสร้อยแบบนี้แล้ว มันยังทำให้ผมรู้สึกว่าไม่เหมาะกับผมเอามากๆ

คิดแล้วก็ได้แต่ขำตัวเอง แล้วมันก็เป็นครั้งแรกที่ตุ๊กตาหมีสีดำได้ใกล้ชิดกับผม จนได้กลิ่นน้ำหอมของเธอที่ติดมาในตอนที่ผมถอดออกจากคอ กลิ่นน้ำหอมจากตุ๊กตาหมีสีดำที่ได้กลิ่นทำให้ผมคิดถึงเธอ ป่านนี้เธอจะทำอะไรอยู่นะ

ลมหนาวยังคงพัดผ่าน ผมแขวนสร้อยตุ๊กตาหมีสีดำของเธอไว้ตรงโต๊ะหนังสือ ในช่วงเวลาที่เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาพอดี และเป็นเธอนั่นเองที่โทรมา

“ฮาโหล...ว่าไง”

“เมื่อคืนคุณเมาหรือเปล่า” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัยแทนคำทักทายในยามเช้า

“เปล่านี่...ไม่เมา”

“เหรอ...พอดีเพื่อนฉันบอกว่าพวกเราเมากันทุกคนเลย นี่ฉันตื่นมาก็รู้สึกปวดหัวมากเลยนะ”

เมื่อยืนยันกับเธอจนเธอเชื่อว่าผมไม่ได้เมา เราสองคนก็เปลี่ยนเป็นคุยกันเรื่องอื่น รวมถึงเรื่องบางเรื่องที่คงเป็นสาเหตุทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ แต่ในฐานะคนนอกสิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ คือการเป็นผู้รับฟังที่ดี และคอยให้กำลังใจที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรเธอได้บ้างหรือเปล่า

ตอนที่น้ำเสียงของเธออาศัยสัญญาณโทรศัพท์เป็นช่องทางในการผ่านเข้าไปในรูหูของผมนั้น ใจหนึ่งก็อยากจะบอกเธอว่าสร้อยตุ๊กตาหมีสีดำของเธอนั้นยังอยู่
ผมไม่รู้ว่าถ้าเอาสร้อยไปคืนเธอ เธอจะดีใจหรือแปลกใจไหม แต่เท่าที่จำได้คือเธอบอกให้ผมทิ้งมันไป เพราะฉะนั้นผมจึงได้แต่เตรียมใจไว้เลยว่าเธออาจจะรู้สึกเฉยๆ ก็ได้

แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ ผู้ชายแบบผมมันเป็นคนประเภททิ้งหรือลืมอะไรได้ยาก ถ้าไม่ได้ลองพยายามจนสุดความตั้งใจของตัวเองจนถูกเขาไล่เป็นหมูเป็นหมาก็มักจะไม่ถอดใจเอาง่ายๆ และถึงอย่างไรซะ ผมก็ยังอยากเอาไปคืนเธออยู่ดี

เช้าวันต่อมา

ลมหนาวยังคงพัดผ่าน ผมเดินเข้าไปหาเธอในห้องทำงาน เธอมองผมด้วยสีหน้างงๆ ผมยิ้มให้เธอ หันไปทักทายเพื่อนของเธอที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“มีอะไรเหรอ” เธอเอ่ยถาม ในตอนที่ผมเริ่มเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง

ผมยังคงไม่ตอบคำถามเธอ ตุ๊กตาหมีสีดำอยู่ในมือผมอีกครั้ง และสีหน้าของเธอเอง ก็เริ่มมีแต่ความแปลกใจเพิ่มขึ้นทุกวินาที

“ว่าไงละคุณ มีอะไร”

ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะพูดออกมาให้เธอรู้ แต่ตุ๊กตาหมีสีดำก็ดันติดอยู่ในกระเป๋ากางเกง ผมจึงต้องเบี่ยงตัวบังไว้ไม่ให้เธอเห็นว่าผมจะเอาอะไรออกมาให้เธอ
แต่ท่าที่เงอะๆ งะๆ ของผมคงไปสะดุดสายตาของเพื่อนเธอที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนของเธอก็เห็นอากับกิริยาของผมทุกอย่าง จนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะผมออกมา

ยิ่งพยายามเอาออกมามันก็ยิ่งติด ยิ่งติดก็ยิ่งรน ยิ่งดึงก็ยิ่งมีพิรุธ จะว่าเสียฟอร์มมันก็ใช่ ลองหันไปมองก็เห็นเธออยู่ในสีหน้าที่งงๆ ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่
ผมได้แต่นึกในใจ ทำไมต้องมาติดในตอนนี้ด้วยนะ แต่สุดท้ายตุ๊กตาหมีสีดำก็ยอมออกมาจากกระเป๋ากางเกงของผมจนได้ โดยมีด้ายสีดำจากกระเป๋ากางเกงตามติดออกมาด้วย

ก่อนที่ความเงียบจะโอบกอดเราสองคนนานกว่านี้ ผมก็ยื่นมือไปหาเธอ

“ผมเอาของของคุณมาคืน ลองซ่อมดู คิดว่ามันน่าจะยังใช้ได้นะ”

รอยยิ้มของเธอปรากฏออกมา เธอรับตุ๊กตาหมีสีดำกลับไปด้วยท่าทางที่ดีใจ ไม่ต่างอะไรกับเด็กคนหนึ่งที่ได้ของรักของตัวเองกลับคืน

“ฉันนึกว่าคุณทิ้งไปแล้วเสียอีก”

ผมยิ้มไม่ได้ตอบอะไร เพราะเริ่มทำตัวไม่ถูก ไม่บอกก็รู้ว่าเธอคงไม่คิดว่าจะได้มันกลับคืน ได้แต่หันไปทักทายเพื่อนของเธอเพื่อกลบเกลื่อน แล้วขอตัวออกมาจากห้องทำงานของเธอ

พร้อมกับรอยยิ้มของเธอที่ยิ้มส่งลาผม ก่อนที่บานประตูห้องทำงานของเธอจะปิดสนิท

หากเอ่ยถามว่าผมทำไปเพื่ออะไร ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ได้สั่งหรือคาดหวังว่าจะได้สร้อยตุ๊กตาหมีสีดำของเธอกลับคืน คำตอบเดียวที่ผมพอจะให้ได้ คือคำว่ารอยยิ้มจากเธอ และแน่นอนว่า

ดูเหมือนผมจะทำสำเร็จ...