ภาพวาด

ภาพวาด

นานมาแล้ว…
ผมวาดรูปให้เพื่อนของผมคนหนึ่ง
ในวันคล้ายวันเกิด
เป็นรูปผู้หญิงนั่งกอดตัวเอง
และมีเทวดาตัวน้อย
โบยบินอยู่

เพื่อนผมคนนั้นบอกว่า
รูปแกอนุบาลมาก
แต่ทุกครั้งที่แอบมอง
ฉันจะอมยิ้มทุกครั้ง และคิดถึงแก

หลังจากนั้น…
ผมวาดรูปให้เพื่อนของผมคนเดิม
ในวันที่ผมอยากวาดให้
เป็นรูปชายหนุ่มนั่งร้องไห้
และมีนางฟ้าตัวน้อย
โบยบินอยู่

ภาพนางฟ้าตัวน้อย
ผมใช้เธอเป็นแม่แบบ
ส่วนภาพชายหนุ่มนั่งร้องไห้
ผมใช้ตัวเองเป็นแม่แบบ

เธอถามผมว่า
ทำไมชายหนุ่มต้องร้องไห้
ผมบอกเธอว่า
ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บ

เธอบอกผมว่า
เป็นผู้ชายไม่ควรร้องไห้ง่ายนัก
ถ้าจะร้องไห้
ต้องร้องไห้ต่อหน้าคนที่เรารักเท่านั้น

ผมบอกเธอว่า
นี่มันเจ็บกาย
คนละกรณีกับเจ็บใจ
น้ำตามันจึงมีค่าต่างกัน

เธอค้านหัวชนฝา
น้ำตาคือน้ำตา
จะกี่หยดกี่หยด
มันก็คือน้ำตา

วันนี้…
ภาพวาดใบสุดท้ายที่ผมวาดให้เธอ
มีชายหนุ่มนั่งร้องไห้
อยู่เพียงลำพัง

เมื่อเค้าแหงนหน้าขึ้นไป
เค้าจะเห็นนางฟ้าตัวน้อยของเขา
โบยบินอยู่…

ในมุมหนึ่งของความรู้สึก
ผมอยากวาดรูปนางฟ้าตัวน้อย
โบยบินลงมา
เช็ดน้ำตาให้กับชายหนุ่ม…