ลมหนาว

ลมหนาว/วิภพ ล้อมเขต

ไออุ่นของกาแฟในแก้วยังคงหอมกรุ่น ฤดูฝนเคลื่อนผ่านไป ฤดูหนาวเคลื่อนผ่านมา

เสียงโมบายข้างหน้าต่างส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง เมื่อต้องลมหนาวในยามค่ำคืน จนทำให้นึกถึงคำพูดของเพื่อนคนหนึ่งเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา

ฤดูหนาวปีนี้ไม่เห็นจะหนาวอย่างที่รอคอยเลยสักนิดเดียว

ลองมานั่งคิดทบทวนถึงคำพูดของเพื่อน สำหรับคนที่ไม่ชอบฤดูหนาวอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่สำหรับคนที่ชอบฤดูหนาวคงรู้สึกได้ว่า คำพูดของเพื่อนผมคนนี้ มีความหมายอะไรบางอย่างเก็บซ่อนไว้อยู่

ตลอดช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา ผมมีเพื่อนและคนรู้จักหลายคนที่เอ่ยปากว่าชอบฤดูหนาวเป็นชีวิตจิตใจ ส่วนตัวผมเองก็ขอยอมรับแบบลูกผู้ชายว่าถึงแม้จะเป็นคนชอบฤดูฝน แต่เมื่อฤดูฝนจากไปจนถึงคราวที่ฤดูหนาวมาเยือน

ผมก็เคยแอบปันใจให้กับฤดูหนาวบ้างเหมือนกัน

ชีวิตของผมจะว่าไปแล้ว อาจจะไม่ค่อยมีอะไรที่ลึกซึ้งมากมายนักกับฤดูหนาว แต่ครั้งหนึ่งตอนที่ไปเดินป่าแถวสวนผึ้ง แล้วต้องเดินขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อให้ถึงจุดหมายปลายทางสุดท้าย หลังจากผูกเปลเข้ากับต้นไม้ทั้งสองฝั่งเพื่อใช้เป็นที่หลับนอน กองไฟกองเล็กๆ ก็ค่อยๆ ลุกโชนขึ้นมาส่องแสงสว่างต้อนรับยามค่ำคืน สวนทางกับไออุ่นของกาแฟในแก้วที่ถืออยู่ในมือ

บนยอดเขา ลมหนาวยิ่งพัดแรง กองไฟยิ่งลุกโชน ไออุ่นของกาแฟในแก้วถูกพัดไปให้จางหาย

เช่นเดียวกับที่ลมหนาวได้พัดเอาเรื่องราวตลอดระยะเวลาของประสบการณ์ จังหวะชีวิตและเรื่องราวบางอย่าง ได้สอนให้ผมเข้าใจว่า

คุณค่าของลมหนาวจะเต้นตามจังหวะหัวใจของใครของมัน

ค่ำคืนนั้นบนยอดเขา เมื่อต้องเผชิญหน้ากับลมหนาวโดยมีไออุ่นของกองไฟอยู่เคียงข้าง ผมกลับนึกถึงเรื่องราวและภาพบางอย่าง

ผมไม่เคยเดินกุมมือคนรักเดินตอนฤดูหนาว แม้จะชอบมองคู่รักหลายคู่เดินกุมมือกันตอนฤดูหนาวในยามค่ำคืน

ผมไม่เคยไปเลือกซื้อเสื้อหนาวกับคนรักที่มีลายและสีเดียวกัน เพื่อที่จะได้ใส่เหมือนกันแล้วก้าวเดินไปพร้อมกัน และพอถึงฤดูหนาวทีไร ผมก็มักจะคิดเข้าข้างตัวเองว่า

การเดินเอามือกระชับกอดตัวเอง ก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ช่วยให้ไออุ่นได้น่ารักดีไปอีกแบบ

แต่ค่ำคืนนี้ที่ลมหนาวพัดโชยเข้ามาในห้อง แม้แรงลมจะไม่เท่าลมหนาวบนยอดเขา แต่ความรู้สึกที่สัมผัสได้กับไม่ต่างกัน

โดยเฉพาะความรู้สึกที่เรียกว่า คิดถึง

แม้จะรู้ทั้งรู้ว่า อีกไม่นาน เดี๋ยวลมหนาวก็พัดโชยจากเราไปเหมือนคนที่เราคิดถึงที่ได้ลาจากเรา

แต่เราก็มักจะตั้งหน้าตั้งตารอคอยให้ลมหนาว

หวนกลับคืน…